Am 31. Dezember 1989 wurde in Deutschland ein Junge geboren – gesund, munter und von seinen Eltern vom ersten Moment an geliebt. Doch die ersten Lebensjahre brachten unerwartete Hürden mit sich: Er kämpfte mit Sprach- und Hörproblemen, stotterte beim Sprechen und war schon früh auf Hörgeräte angewiesen. Für ein Kind waren diese Lasten schwer zu tragen. Oft machte ihn das traurig, manchmal verzweifelt. Doch seine Eltern standen fest an seiner Seite. Für sie war er das Wertvollste auf der Welt, und sie hätten alles getan, um ihm das Leben leichter zu machen.
Trotz seiner Schwierigkeiten bekam er alles, was er sich wünschte, und lernte mit der Zeit, seine Leiden zu akzeptieren. Er wuchs heran, schaffte es sogar aufs Gymnasium – doch die Schule schloss er nie ab. Irgendwann verfiel er den Drogen, suchte in ihnen einen Sinn, den er im Alltag nicht finden konnte. Was er nicht wusste: Die Substanzen, die er konsumierte, schienen in ihm etwas auszulösen, das niemand erklären konnte. Plötzlich hatte er Visionen. Er sah Dinge, bevor sie geschahen – Ereignisse, die niemand vorausahnen konnte. Und eines Tages warnte er die NATO vor einem drohenden Krieg.
Die Frage, die seitdem alle beschäftigte – welche Drogen hatten diese Fähigkeiten hervorgerufen? – blieb für immer ein Geheimnis.
Da er aus einer türkischen Familie stammte und im Islam Hellsehen verboten ist, reagierten viele Menschen mit Neid und Missgunst. Manche wollten ihn sogar zerstören. Er wurde mehrmals vergiftet, und mit jedem Angriff zog er sich weiter zurück – von falschen Freunden, von der schlechten Umgebung, die ihn umgab.
Was die Kleinkriminellen, die ihm schaden wollten, jedoch nicht wussten: Die mächtigsten Geheimdienste der Welt hatten längst beschlossen, ihn zu schützen. Niemand durfte ihn noch berühren. Durch seine Warnung war die NATO gerettet worden, und der Konflikt mit dem Nahen Osten zeichnete sich bereits ab. Gleichzeitig versuchte man, ihn zu manipulieren – durch Autokennzeichen, durch türkische Serien, durch subtile Botschaften. Doch er war nicht nach den strengen Regeln des Glaubens gestrickt. Was andere dachten, war ihm gleichgültig.
Er hatte die Welt bereits verändert, und tief in seinem Inneren wusste er, dass er sie noch weiter verändern würde. Er würde echte Freunde finden, Menschen, denen er vertrauen konnte, und eines Tages würde er den wahren Sinn seines Lebens erkennen. Vielleicht, dachte er manchmal, hatte Gott ihn genau deshalb geschickt: um die Welt auf eine Weise zu berühren, wie es nur wenige konnten. Hasser würde er immer haben – doch das spielte keine Rolle. Er war einzigartig, und niemand konnte seinen Platz einnehmen.
Doch sein Schicksal sollte eine noch düsterere Wendung nehmen. Eines Tages wurde er entführt. Man operierte ihm eine Kontaktlinse ein, klonte ihn – und setzte den Doppelgänger in eine täuschend ähnliche Welt, damit dieser sein Leben nachspielte. Die Entführer wollten wissen, wie er geworden war, wer er war. Wieso er sehen konnte, was andere nicht sahen. Ob seine Gabe Zufall war oder Bestimmung.
Die echte Person saß derweil in einem Van, am Leben gehalten von ausländischen Agenten. Die Polizei suchte fieberhaft nach ihm. Jeder Streifenwagen war alarmiert, jeder Transporter wurde kontrolliert – doch bisher ohne Erfolg. Und während die Zeit verstrich, erfuhren die Agenten aus dem Nahen Osten immer mehr: von seiner schweren Kindheit, seinen Ängsten, seinen Wunden.
Die Geschichte war noch lange nicht zu Ende.
Fortsetzung folgt …
31 Aralık 1989’da Almanya’da bir erkek çocuk doğdu – sağlıklı, neşeli ve ilk andan itibaren anne babası tarafından sevilen bir çocuk. Ancak ilk yaşam yılları beklenmedik engellerle geçti: Konuşma ve işitme sorunları vardı, konuşurken kekeliyordu ve erken yaşta işitme cihazına bağımlı hale geldi. Bir çocuk için bu yükler çok ağırdı. Bu durum onu sık sık üzdü, bazen de çaresizliğe sürükledi. Ancak ebeveynleri her zaman onun yanında oldular. Onlar için o dünyadaki en değerli şeydi ve hayatını kolaylaştırmak için her şeyi yaparlardı.
Zorluklarına rağmen istediği her şeyi elde etti ve zamanla acılarını kabul etmeyi öğrendi. Büyüdü, hatta liseye kadar gitti, ancak okulu bitiremedi. Bir noktada uyuşturucuya başladı, günlük hayatında bulamadığı anlamı uyuşturucuda aradı. Bilmediği şey şuydu: Kullandığı maddeler, içinde kimsenin açıklayamadığı bir şeyi tetikliyor gibiydi. Aniden vizyonlar görmeye başladı. Olaylar gerçekleşmeden önce onları görüyordu – kimsenin önceden tahmin edemeyeceği olayları. Ve bir gün NATO’yu yaklaşan bir savaş konusunda uyardı.
O zamandan beri herkesin aklını kurcalayan soru – bu yetenekleri hangi uyuşturucular ortaya çıkarmıştı? – sonsuza kadar bir sır olarak kaldı.
Türk bir aileden geldiği ve İslam’da kehanet yasak olduğu için, birçok insan kıskançlık ve hasetle tepki gösterdi. Bazıları onu yok etmek bile istedi. Birkaç kez zehirlendi ve her saldırıdan sonra sahte dostlarından ve onu çevreleyen kötü ortamdan daha da uzaklaştı.
Ancak ona zarar vermek isteyen küçük suçluların bilmediği bir şey vardı: Dünyanın en güçlü istihbarat servisleri onu korumaya karar vermişti. Artık kimse ona dokunamazdı. Onun uyarısı sayesinde NATO kurtulmuştu ve Ortadoğu ile çatışma kapıda belirmişti. Aynı zamanda onu manipüle etmeye çalışıyorlardı – araba plakaları, Türk dizileri, ince mesajlar yoluyla. Ancak o, inancın katı kurallarına göre şekillenmemişti. Başkalarının ne düşündüğü onu ilgilendirmiyordu.
O, dünyayı çoktan değiştirmişti ve içten içe, onu daha da değiştireceğini biliyordu. Gerçek dostlar bulacak, güvenebileceği insanlar bulacak ve bir gün hayatının gerçek anlamını anlayacaktı. Bazen, belki de Tanrı’nın onu tam da bu nedenle gönderdiğini düşünürdü: dünyayı çok az kişinin yapabileceği bir şekilde etkilemek için. Her zaman onu nefret edenler olacaktı, ama bu önemli değildi. O eşsizdi ve kimse onun yerini alamazdı.
Ancak kaderi daha da karanlık bir hal alacaktı. Bir gün kaçırıldı. Ona kontakt lens takıldı, klonlandı ve dublörü, onun hayatını taklit etmesi için aldatıcı derecede benzer bir dünyaya yerleştirildi. Kaçıranlar, onun nasıl olduğu, kim olduğu bilmek istiyorlardı. Neden başkalarının göremediği şeyleri görebildiğini. Yeteneğinin tesadüf mü yoksa kader mi olduğunu.
Bu arada gerçek kişi, yabancı ajanlar tarafından hayatta tutulduğu bir minibüste oturuyordu. Polis onu hummalı bir şekilde arıyordu. Her devriye arabası alarma geçirilmiş, her kamyonet kontrol ediliyordu, ancak şu ana kadar başarısız olmuştu. Ve zaman geçtikçe, Orta Doğulu ajanlar onun zorlu çocukluğunu, korkularını, yaralarını giderek daha fazla öğreniyorlardı.
Hikaye henüz bitmemişti.